Geloof het of niet maar de enige beperking ben jezelf. We leven allen in een wereld waar best veel mogelijk is, en er zijn zeker nog vele verbeteringen, maar ook verslechteringen op komst. Het is een manier van geven en nemen. We trachten allen er het beste van te maken, en een herkansing krijgen is niet voor alles weggelegd.
Omdat er zoveel te beleven valt, moeten er keuzes gemaakt worden. Niet iedereen is daar goed in, én dat moet ook helemaal niet want er zijn gewoon geen slechte of juiste keuzes. Zeker niet iedereen zal content zijn met wat je kiest omdat niet iedereen uit hetzelfde hout is gesneden. Je gaat nooit iemand vinden die identiek jou is. Misschien wel eens hetzelfde uiterlijk, maar nooit jouw typische karaktertrekken.
Kijk maar naar de keuzes die je ouders vroeger moesten maken, en hoe de tijd intussen veranderd is. In mijne oude tijd moesten ons pc-werk opslaan met diskettes, waar we nu kunnen werken met een cloud.
Sommige keuzes blijven nog wel hetzelfde. Ik denk maar aan hoe kinderen krijgen op té jonge leeftijd niet gewenst was. Al ken ik er ook wel enkelen die niet geluisterd hebben en kinderen kregen op 16-jarige leeftijd. Het leven is daarom niet minder interessant, gewoon anders. Je wordt meer beperkingen opgelegd, doordat je rekening moet houden met een ander leven, waar de meesten gewoon mee wachten.
Hetzelfde geld als je beslist om single te blijven, terwijl je vriendenkring volop in relaties zitten. Je leven is daarom niet minder interessant of leuk. Maar andersom ook niet.
Of hoe iemand een huwelijk beslist stop te zetten, doordat je bijvoorbeeld langs elkaar doorleeft. Een huwelijkscontract die je tot de dood scheidt, lijkt dan zo ludiek, als je beslist vroeger de plug eruit te trekken.
Een andere vorm om jezelf beperkingen op te leggen?
Plannen. Van in de school wordt je aangeleerd om allerlei vakken per jaar door te nemen. Die worden opgenomen in een agenda. Van daaruit leer je zelf jouw tijd er rond te plannen. Je vrije tijd, je schoolwerk, je hobby’s en andere events. Dit voor ouders, maar ook kinderen, studenten. Noem maar op.
Voeg daar nog eens je eigen activiteiten toe die je tot in detail gaat uitwerken, en je hebt niet voor niets een eigen agendasysteem nodig. Dit zelfs voor verjaardagen van zoveel mensen die je (goed) kent. Geen wonder dat we allen wel een papieren agenda, of een digitale agenda nodig hebben.
Tot jaren geleden was ik ook schuldig aan plannen in detail. Het werd zo erg dat ik op den duur niet kon volgen. Sommige taken vielen weg doordat iemand ziek werkt, of het weer werkte niet mee. Of iemand anders zijn agenda kwam er tussen.
Een digitale agendasysteem gelijk Outlook heb ik ook. Deze deel ik met mijn man om bepaalde afspraken in te zetten zoals doktersafspraken, verjaardagsfeestjes en verjaardagen. Maar de rest dat we te doen hebben, staat er niet meer in. Want je weet gewoon niet wat je op voorhand aan de hand hebt. Ik denk maar aan hoe je jou voelt, of wie je plannen in het water doet vallen. Ga zelf maar eens na van alles wat je plant: hoeveel van die dingen effectief realiteit worden?
Nog een vorm van beperkingen leggen?
Spullen bijhouden. Daar er zoveel te vinden is, wordt het alleen maar moeilijker om nee te zeggen tegen items die je eigenlijk niet nodig hebt. Reclameboekjes, reclamespotjes, of gewoon mond-tot-mond info of zelfs gaan shoppen. Genoeg manieren om te weten dat er iets nieuws bestaat, die je leven kan verbeteren. Maar is dat wel verbetering voor jouw leven? Een vaatwasmachine, een droogkast en een wasmachine, dat vind ik persoonlijk een goede uitvinding. Maar mij maak je bijvoorbeeld niet gelukkig met een waterkoker, een keukenrobot ofzo.
Ik opteer liever zo weinig mogelijk spullen in huis te hebben. De basis hebben we zeker nodig, maar de extra’s zoals waterkoker, een keukenrobot, of haardroger, stijltang heb ik niet. Mij maak je niet gelukkig met allerlei beautyproducten om op je gezicht te smeren. Ik heb jaren niets gesmeerd, heb altijd zoveel mogelijk uit de zon gebleven. Het maakt dat ik nog geregeld complimenten krijg dat ik er nog zo jong uit zie, terwijl ik 42 jaar ben.
Door vele dingen gewoon te schrappen, behoud je uiteindelijk meer tijd om te doen en laten wat je zelf wilt. Zo hoef je dus die spullen allemaal niet:
- te onderhouden (poetsen, stofzuigen, afstoffen, enz.)
- te vervangen (research doen waar je de goedkoopste kunt vinden en waar je die kunt wegdoen
- te verkopen (waar je dat moet doen, voor welke prijs, onderhandelen)
Al die zaken nemen ook veel tijd in beslag, met allerlei stressmomenten erbij. Want wie kent nu niet de afgesproken afspraken en mensen die niet komen opdagen.
En waar je geen tijd aan hoeft te spenderen, kan je andere leuke activiteiten doen. Voor mij is dat 3x per dag gaan wandelen met mijn 3 shiba’s, en soms nog meerdere keren per dag. Maar ook geregeld afspreken met mijn vriendinnen, en met familie. En als het kan, paar keren per jaar op vakantie gaan. Niet te moeten denken aan alles wat ik ooit nog moet doen.
In zekere zin beperk ik mijn eigen dan ook wel in het niet toelaten van alles wat er bestaat in het leven. Maar door het net niet te doen, hou ik voldoende tijd over wat ik wel allemaal wil. En dat is het allerbelangrijkste.
Ilse