Intussen heeft het vorig jaartal een nieuw nummer gekregen. Eindelijk!
Vroeger keek ik als tiener uit naar een Nieuwjaar. Gezellig samenzijn met mijn mensen, en het feestje wat erbij hoorde. Zelfs als ik het nieuwe jaar thuis bij mijn ouders moest doorbrengen. Wat hapjes en een filmke, dat kan ook al deugd doen, en erna ergens wel vuurwerk vanop een afstand kijken.
Nu kijk ik daar heel anders tegenaan, nu ik ‘gesetteld’ ben met een man en 3 shiba inu’s. Oké, filmke en hapjes zijn er wel bij. Of alleszins een degelijke maaltijd want dit jaar had ik gewoon geen zin in verschillende hapjes. Het had ook 4 dagen geduurd eer onze maaltijd van Kerstmis verorberd was. Genoeg ‘anders’ gegeten voor een twee weken vakantie.
Nieuwjaar vieren, is een illusie
Gelijk ieder jaar is het bang afwachten hoe het vuurwerk verloopt want in ons dorp mag wel nog vuurwerk afgestoken worden, terwijl andere gemeentes wijzere keuzes maken.
Het zou al een mooie tegemoetkoming zijn als dit diervriendelijk vuurwerk was, maar nee, ze houden het gewoon vuurwerk aan. En ook het vaste uur om je vuurwerk af te steken, werd toch zeker niet een uur vervroegd! Ook de winderige weervoorspelling maakte dat de meesten gewoon schrik hadden om hun vuurwerk niet af te steken. Gevolg dat de jeugd al om half 6 ’s avonds volop hun gekochte vuurpijlen aan het afsteken waren op een pleintje niet ver vandaan.
Tem half 1 in de ochtend, hebben we dus 2 doodsbange shiba inu’s gehad.
En de vele kalmeringspilletjes die ze gehad hebben, haalde toch hun grootste doodsangsten niet weg. Geweldig toch!
We zijn dit jaar nog nooit zo inventief geweest om hun bij te staan. Dit van luide muziek voor de ene af te spelen in één kamer, en de andere in de zetel bij mij te houden met een hoofdtelefoon. Ook al had de Shiro (links op foto) de meeste doodsangsten.
Mijn man is zelfs naar buiten gegaan om enkelen attent op te maken, of het nog lang ging duren. En dan moet je horen, dat vuurwerk vanaf 11u ’s avonds al mocht! En dat die mensen zelf honden hadden, maar niet meegebracht hadden.
Oh ja, dan draait vuurwerk echt om een nieuw jaar in te gaan! Woest werden we gewoon.
Vuurwerkspektakel kan fantastisch zijn, als dat in groep wordt georganiseerd. Door professionelen een heel spektakel ofzo. Dat zet een gemeente veel beter in het daglicht, en trekt de juiste mensen aan. Alle winkels die verkopen aan particulieren, mogen voor mij part enkel diervriendelijk vuurwerk verkopen. Iedereen win-win?
En ge moogt gerust nu eens kijken op die pleintjes hoe ze het achter gelaten hebben. Gesproken vanuit iemand die ecologisch begaan is. Met al die restjes vuurpijltjes, flessen wijn enz. Ik ben eens benieuwd wie dat allemaal gaat opruimen…
Zo is het toch maar een zooitje. En voor wat plezier heb je eraan? Zoveel geld weg gegooid als je op andere plaatsen een heus vuurwerkspektakel te zien krijgt. Gratis nog wel en je moet niets doen! En mensen die in de omstreken zouden wonen met huisdieren, hebben de mogelijkheid om andere opties aan te reiken op zo’n avond.
Nou ja, ons nieuwe jaar is weer ingezet. Benieuwd wat het met zich gaat meebrengen. Alleszins is zeker. Dit jaar wordt MIJN jaar. Genoeg tijd verspild om goedkeuring van anderen te moeten krijgen. Dit jaar doe ik het zelf wel én het gaat me ook wel lukken.
Maanden heb ik zitten speculeren hoe ik terug in een leven kan geraken als ik ervoren deed. Maar eerlijk, zo gelukkig was ik toen ook niet. Ik zag zoveel mogelijkheden hoe het makkelijker kon, alleen werd ik niet gehoord. Jaren heb ik anderen trachten te plezieren en ben ik mijn eigen kwijt geraakt.
Zelfs na mijn eerste goede stap in de richting, zocht ik nog ergens goedkeuring. Ik ga niet zeggen dat ik nu geen goedkeuring meer durf opzoeken. Maar ik weet wel dat ik het vanuit mezelf ga toepassen.
Een manier om terug te creëren, op een manier dat goed voelt voor mij. Dat verdien ik enorm. Dankbaar zijn, dat ik die optie ook kan doen en me niet schuldig voelen tov anderen. Daarvoor heeft mijn papa mij in het grootste stuk mee geholpen. Een leven om te genieten, alleen durf ik dat nog niet ten volle. Maar dit jaar eis ik me dat gewoon op. Aan wie heb ik te verantwoorden, behalve mezelf? Een leven creëren zoals ik dat wil. Het voelt bevrijdend, maar ook argwanend want dit leven ken ik niet goed genoeg. Zo ben ik alleszins niet opgevoed. Integendeel zelfs, ik ben gewaarschuwd voor dit leven.
Hoewel ik de levensvisie heb gevolgd die ‘zogezegd’ beter zou zijn, heeft me dit ook geleid naar wie ik nu ben. Zo ‘goed’ was het dan voor mij. En toch kom ik uit op dezelfde manieren hoe het ook kan. Ik moet gewoon de stap durven zetten, en die begint vanaf 1 januari 2024.
Wens me veel geluk!
Ilse