Kinderloos blijven, is ook een keuze. Niet evident als je een moeder hebt, die absoluut de functie “oma” tot haar lijstje wilt hebben. Vroeger was de vrouw enkel capabel om kinderen te krijgen, en in huis te blijven voor de zorg van deze kindjes.
Nu zijn die tijden per geluk wel anders. En vrouwen kiezen ook bewust om een carrière op te bouwen. De rollen veranderen dus degelijk. Hoewel niet iedereen er voorstander van is.
Ik heb in mijn tijd genoeg argumenten gehoord, opdat ik mijn mening over kinderen wel zou veranderen. Reacties zoals hieronder, werden bij iedere gelegenheid meer dan ene keer naar boven gebracht:
- té jong om nu te beslissen om geen kinderen in huis te nemen
- met de juiste partner ga je nog van mening veranderen
- je bent nog niet financieel krachtig genoeg bent om aan kinderen te beginnen
- wacht maar tot het uwe toer is
- of wacht maar tot je tikker begint
Ik wil geen kinderen !
Ilse | Minimalist Maker
Hoe kies je nu om kinderloos te blijven?
Al vrij vroeg, een jaar of 12 zeker, wist ik dat ik geen kinderen wou hebben. Als kind werd ik zelf vaak bij de peuters en kleuters gezet omdat ik goed overweg kon met kinderen als zij met ouders mee naar thuis kwamen. Ik kon me makkelijk inleven in hun wereld.
Maar ik was ook blij als ze terug met hun eigen ouders meegingen zodat ik wederom rust had. Is mijn beslissing daaruit voort gevloeid? Ik heb geen idee. Zelf wou ik nog veel met mijn leven doen. Ik wou erop uit kunnen gaan wanneer ik wilde, reizen en dieren, meer bepaald honden, hebben. Daar stond ik absoluut op.
Mijn moeder wou niet aanvaarden dat ze geen oma kon zijn bij mij. Ze bleef geregeld commentaar leveren. Dat mijn moeder uiteindelijk oma ging worden, was sowieso een feit want mijn zus zei altijd dat ze kinderen wou. Maar mij ook overtuigen, dat bleef maar duren. En als ik nu kijk, voor wat eigenlijk?
Want jammer genoeg heeft mijn mama haar eigen kleinkinderen amper leren kennen. Haar ziekte werd haar fataal. Nadat mijn zus haar oudste geboren was, stierf ze niet veel later. Mijn ander nichtje heeft ze dus gewoon nooit leren kennen.
Het is niet omdat iemand anders een droom voor je heeft, dat die je droom voor hen moet waarmaken. Het is en blijft tenslotte jouw leven.
Dit geldt dus ook voor mijn ex-liefjes die allemaal erop stonden dat ik mijn mening over kinderen ging veranderen. Ik was nochtans vrij duidelijk van het begin dat ik met hen een relatie aanging:
- Babysitten op kindjes: Ja.
- Zelf kinderen? NEE.
Wat wou ik altijd? Zo’n functie als zotte tante. Dat zag ik wel compleet zitten en dat ben ik ook geworden. Maar kinderloos blijven, dat blijft nog altijd de leidraad in mijn leven.
Dat die relaties met mijn toenmalige vriendjes dan allemaal op de klippen liep, lag dus niet aan mij. Een verwittigd man, is er tenslotte 2 waard. Eerlijkheid duurt nu eenmaal het langst.
En als je weet wie je bent en wat je wilt (hoe je dit leert, lees je hier), waarom dan ook niet dat leven achteraan gaan? Laat je dus niet zomaar ompraten.
Met mijn man heb ik dat gesprek ook opnieuw vrij vroeg in onze relatie aangekaart om niet weer zoveel jaren te verkwisten en hij begreep me compleet. Ook hij was geen fan om zelf papa te worden. Er zijn dus zeker mensen die mijn mening delen.
En geloof me, die drang waar iedereen over sprak, die ik voor mijn 35ste moest voelen, heb ik nooit gevoeld. Mijne tikker zal wel kapot zijn.
Wat mijn man ook altijd wou hebben, was een hondje. Vandaar dat we nu beiden “ouders” zijn van onze 3 shiba inu’s. We zijn dus wel ouders aan onze kindjes met 4 pootjes.
Mijn papa was dus gelukkig. Hij was blij met zijn 2 kleinkinderen, maar zeker ook met zijn 2 kleinkinderen met 4 pootjes, want hij heeft mijn crèmekleurige shiba, Yuki helaas nooit leren kennen. Als echte “opa” lette hij trouwens liever op Rafe en Shiro.
Mijn vader heeft me dus nooit trachten te veranderen. Voor hem maakte het niet uit of ze nu 4 pootjes hebben in plaats 2 benen. Misschien is het typisch iets voor vrouwen om aan elkaar de teugels te willen doorgeven? Onrechtstreeks iets dat nog vanuit de vroegere tijden afkomt, dat een vrouw enkel gemaakt is om kinderen te baren? Ik weet niet vanwaar het komt, maar ik weet wel dat ik nog altijd blij ben met mijn keuze, om kinderloos te blijven.
Waarom zou je geen kinderen willen?
Kies je dus om kinderloos te blijven?
Ten eerste is er niks mis mee met geen kinderen te willen. Maar hou er rekening mee dat die vervelende vragen zeker tot een leeftijd van 35 jaar met je mee gaan. Tot dan zeggen ze toch dat het medisch haalbaar is om kinderen te krijgen. Laat je sowieso niet overhalen als jij die mening niet deelt.
Een andere reden: Een kind kost geld en tijd.
Alle spulletjes die je voor jouw baby moet kopen, zijn spullen die je niet standaard in huis hebt. Het is een heel nieuw mensje dat je bij jouw thuis verwelkomt, en dat met jullie meegroeit. Met de nodige kleren, voeding, activiteiten enz. Het is een soort tijdverdrijf, dat meerdere jaren met je meegaat, maar ook nog eens heel veel geld kost.
Een kind kost geld en tijd
Ik heb me toch jaren laten wijsmaken dat 1 kind op een mensleven 1 Ferrari kost. Stel jezelf maar de vraag wat jij wilt hebben. Toch kinderen? Of toch liever die Ferrari? En dat is puur geld gerelateerd bekeken dan.
Bekijk je het op tijd gebied? Dan dien je jouw 24u per dag te delen met alle mensen in je huis, inclusief je kindje. . Een baby heeft nog zoveel zorgen die heel veel tijd van je dag in beslag nemen, maar een grote tiener daarentegen kan dan best al veel zelf doen.
Daarnaast kan je nog steeds vrolijk zijn, ook zonder kinderen. Vele mensen linken geluk aan kinderen. Alsof je zonder kinderen minder gelukkig bent? Ik ben 42 jaar, en nog steeds happy kinderloos. Mijn viervoeters bezorgen me genoeg vreugde, maar kunnen me zeker ook boos krijgen als ze bewust niet willen luisteren. En geloof me, dat geldt zeker ook voor kindjes.
Kortom:
Wat je ook kiest, kinderen of liever geen kindjes, zorg dat de keuze bij jezelf goed ligt. Zeker als het jouw lijf is, die mee verandert tijdens een zwangerschap. En ook als jij degene bent die de meeste tijd in het nieuwe mensje wilt steken. Want het leven van één persoon verandert het meest, ook al beslis je met meerderen om ervoor te gaan.
Ilse