Minimalisme is een mindset, dat niet voor iedereen weggelegd is. Ik denk dat de meeste vrouwen onder jullie ook wel thuis wonen met een man die rommel maakt, of gewoonweg samenwoont met kinderen die er een potje van kunnen maken om hun slaapkamer gewoon niet te willen opruimen.
Misschien wordt je er wel moedeloos van? Klinkt dit bekend in de oren?
Troost je, je bent niet alleen. Mijn man wordt al gek als ik zijn spullen na 3 maanden van pure ellende zelf begin op te ruimen, omdat het echt mijn ogen uitsteekt. En de discussie die erna volgt, klinkt steeds hetzelfde. “Je hoeft niet op te ruimen. Ik vind alles terug in mijn ‘orde’ (lees: ‘chaos’)”.
Echt niet hoor! Vaak dat ik op bonnen uitkwam die intussen vervallen bleken te zijn, of zelfs getuigschriftjes die hij vergeten is binnen te brengen bij de CM. Rekeningen die hij vergeten te betalen is, enz. En het is niet zo dat ik nooit voorgesteld heb om dit over te nemen van hem. Maar ja, als zijn wil niet mee wilt, dan ja, breek ik mijn hoofd daar ook niet meer zo over. Het is dan belangrijk om dat gewoon los te laten. Het is geen ruzie waard.
Want je kan nu eenmaal niemand verplichten om een minimalist te worden.
Waarom wordt iemand een minimalist?
Belangrijkste is dat je communiceert wat iedereen gelukkig maakt.
Vandaar dat we beiden uitkijken naar een ‘rommel’ plekje voor ons 2, maar dan toch apart. Van zodra ons tuinhuis er staat, dan heb ik al de helft opgeëist voor mijn creatieve nevenactiviteit. Voor hem gaat de garage uiteindelijk ZIJN plekje worden. Op voorwaarde dat er gesloten kasten tegen de muur komen, zodat ik de rommel niet hoef te zien, als ik er toch sporadisch moet zijn.
En de spullen die we gemeenschappelijk gebruiken, mogen wel in het zicht aan de muur hangen. Maar al de rest wil ik gewoon NIET zien. In zekere zin klinkt dit misschien hetzelfde als weglopen, maar is dit niet zo.
NIET zien, is NIET hetzelfde als weglopen
Ik word niet gelukkig van rommel te zien. Maar ik kan mijn man niet verplichten om het even zorgvuldig te behandelen, want voor hem is het wel goed. Aangezien hij perse zijn administratie zelf wilt doen, dan helpt het mij vooruit als ik zijn papieren om de zoveel tijd eens bekijk terwijl ik aan het stofvegen ben. Tenslotte is stofvegen en poetsen eerder mijn taakje. Dus ja, als ik in zijn kamer kom, moet het proper zijn. Geen papieren op vensterbak, of zijn hele bureau vol met papieren, of de vloer enz.
Van de “heeft hij dit wel al afgewerkt” papieren steek ik dat gewoon onder zijn neus, in de hoop dat hem zijn geld op tijd krijgt, of alleszins waar hij recht op heeft.
Kinderen versus minimalist
Diezelfde techniek kan je ook toepassen bij kinderen. Kinderen hebben namelijk een hekel aan opruimen. Ik heb altijd begrepen dat als je een kind wilt leren opruimen, moeten ze het zien van de ouders. Mijn moeder heeft veel zitten opruimen en van zodra ik bepaalde leeftijd had, moest ik zelf instaan voor mijn kamer. Van opruimen tot poetsen.
Voor zover ik rondom mij zie en hoor, zijn er vele ouders die zelf nog in de opruimactie gaan waardoor de kinderen niet geneigd zijn om er zelf aan te beginnen.
En ik kan ze geen ongelijk geven. Want JIJ als ouder doet het voor hun. Of als je een poetsvrouw in huis neemt, dan zien ze wederom een ander het doen. En wat leert een kind eruit? Dat jij poetsen/opruimen evenzeer als hun haat.
Waarom zouden ze dan moeten opruimen? Een kind kopieert net jouw gedrag.
Dit gedrag is natuurlijk te veranderen. Pak SAMEN de rommel aan. Maak er een spel van. Wie het eerste klaar is ofzo. Laat ze zien dat het geen LAST is.
Een poetsvrouw mag nog de laatste afwerking doen, door je vloer/ramen effectief te poetsen, als je dat persé wilt. Ik ben totaal niet tegen het feit om een poetsvrouw in huis te hebben, laat me dat duidelijk zijn.
Maar als je alleen vertrouwt op anderen, en van je kinderen vraagt net datgeen te doen wat je zelf niet graag doet, zal een kind er dus niet vlug zelf aan beginnen.
Leer je kind wat rommel en wanorde met hem of haar doet. Het is misschien allemaal leuk om alles als ene rommel in de kasten te gooien, zodat je het niet ziet. Maar als ze dan iets nodig hebben, vinden ze niets terug. En garantie dat je als hulplijn wordt aanzien en geloof je, je gaat jezelf nog opjagen. Daar is ook niemand mee uitgeholpen.
Orde en structuur is hetgeen iedereen uiteindelijk wel wilt, maar die velen niet meteen willen inzien.
Minimalisme kan je dus leren. Begin stapsgewijs waarom je het wilt toepassen en breng naar voren wat jij en je medebewoners belangrijk vindt. Laat desnoods video’s zien hoever je erin kunt gaan, en maak voor jezelf uit of dit wel haalbaar is voor iedereen.
Willen ze niet mee in die mentaliteit gaan? Dan is dat ook oké, zolang iedereen gelukkig is. Maak afspraken wat voor iedereen werkt.
Maar meest belangrijk: maak je niet DRUK als het niet verloopt gelijk jij wilt. Als minimalist heb je net die extra druk nodig.
Ilse