Sorry maar plannen helpt je niet verder. Een advies waarop ik vroeger ook iemand argwanend zou aankijken hoor. Ik was zelf altijd iemand die graag van alles plande. Mijn werkagenda stond vol met herinneringen waar ik rekening mee moest houden, en dit trok ik volledig door naar mijn privé-agenda. Jaren heb ik gesleept met een papieren agenda in mijn handtas, tot ik ermee stopte. Zo’n extra gewicht en nekpijn, deed me beseffen dat ik het anders moest aanpakken.
Waarom plannen me helpt niet?
Van zodra het pijn begon te doen, ben ik overgestapt op een digitale agenda. Allerlei verjaardagen werden mooi in die agenda opgenomen, zodat ik die al niet zou vergeten. De rest was geschiedenis. Alleen de events werden nog genoteerd, daar ik mijn agenda deelde met mijn man. Zo kon ik zien wat hij in een week gepland had, en overlegden we van daaruit wat we samen moesten afhandelen en wat niet.
Als je zo’n agenda deelt met anderen, dan heb je er geen baat bij om alles vol te boeken voor één persoon. Alles wordt alleen maar onoverzichtelijk, net niet hetgeen ik beoogde, noch mijn partner.
Als ik mijn werkagenda moest delen met anderen, zei ik standaard dat ze mochten inplannen wanneer ze wouden. Ik stond standaard op “BEZET” modus want ik kon ieder moment werken. Mij zag je nooit met mijn vingers draaien. Ik zorgde wel dat ik AAN bleef staan.
Tot mijn lijf op een gegeven moment STOP zei. Met een mist in mijn hoofd die niet meteen weg wou gaan, kon ik niet meer functioneren. Als je vaak achter je sleutels moet zoeken, of je weet niet meer waar je boodschappenlijst lag, of je komt in de winkel en je bent je portemonnee vergeten, dan weet je dat je pauze moet nemen.
Ziek zijn is geen pretje
Met een twee maanden burn-out stond ik nergens met mijn volgeboekte planning. Het leven gaat door, maar die taken op mijn planning bleven alleen maar uitgesteld worden. En voor wat? Wie ging ze overnemen, als niemand je planning kent?
Je kan nog zo goed een huishoudelijke planning hebben, maar als je ze niet deelt met de mensen in je huis, loopt het nog niet op rolletjes hoor. We lachen allen met mensen die met de post-its op de computer kunnen werken, maar bekijk je eigen pc of die niet vol staan met bookmarks of favorieten om ooit te bekijken? Of takenlijstjes die je thuis rondslingert, met vanalles dat je mee moet nemen uit de winkel. Allerlei manieren om iets niet te vergeten.
Wanneer wordt het wel getolereerd als je veel vergeet? Als iemand dementie of een geheugen stoornis heeft. Want dan ben je tenminste ziek en kan je niet meer normaal functioneren. Terwijl een burn-out ook een psychische manier is om aan te tonen dat het ook niet meer gaat. En op één of andere manier geloven ze je dan toch niet. Want ja, je moest maar eens profiteren van de zaak.
Als je plannen niet helpt
Alles wat je nog zo goed uitgestippeld hebt, kan nog in het 100 lopen. Wat als je een heel jaar jouw sociale media planning op voorhand uitwerkt en inplant, maar na de eerste 10 dagen van dat jaar overlijdt je plots? Hoe gek is dat dan? Kent jouw partner al je paswoorden om al die afspraken te annuleren of je sociale media planning?
We staan gewoon niet stil met zo’n manier van plannen. We zijn gewoon op vooruit te werken. We weten dat we op ons 67ste op pensioen mogen gaan. Dus zijn allen bezig met onze inkomsten veilig te stellen zodat we er ook van kunnen genieten, als het onze tijd is om te genieten.
Maar wat als je gewoon spontaan iets doet? Of iets leuks meemaakt, iets totaal onverwacht? Hoeveel van je geplande afspraken, brengt je veel creativiteit in je wakker?
Al dat plannen op voorhand en al dat documenteren achteraf. Je zult misschien zelf wel ooit een dagboek gehad hebben als tiener. Om je diepste geheimen erin op te nemen. Wat wel leuk is om naderhand terug bij te nemen en te zien waar jij als 14-jarige mee in zat in die tijd.
Niet voor niets dat dit één van de sentimentele spullen zijn, die je moeilijk kunt loslaten. (Artikel lees je hier)
Inspiratie kan niet gepland worden
Persoonlijk plan ik per maand wel mijn sociale media in. Ik heb eens geëxperimenteerd om het niet te doen, maar dat deed me ook niet veel goeds. Ik geraakte niet geïnspireerd om nog iets te schrijven. En had op den duur gewoon geen goesting om nog veel online te zitten. Nou ja, als kleine zelfstandige moet je wel online je gezicht laten zien of laten zien wat je bezig bent.
Dus hou ik me voorlopig bezig met per maand mijn sociale media op orde te houden. Dit voor mijn Instagram en deze pagina.
Maar al de rest doe ik vanuit mijn creatieve, natuurlijke flow. Waar ik zin in heb, dan doe ik? Heb ik eventjes geen zin, dan stop ik gewoon. Wat vandaag me niet gaat, doe ik morgen wel. En als ik heel veel zin heb, dan kan ik best een heel deel taken doen, die ik misschien eerder uitgestippeld had over 4 dagen ofzo.
Wat wordt vaak vergeten bij het inplannen?
Maar wat de meesten vergeten, is dat al dat plannen ook tijd kost. Tijd die niet in die planning inbegrepen zit. Hoe meer je neerpent in allerlei verschillende agendatools, hoe onoverzichtelijk het wordt. Dit geldt ook voor een crash van zulke type agenda’s.
Hoe ga jij ermee om als je plots je agenda kwijt bent? Of je agenda afspraken zijn allemaal gewist door een stomme fout? Hoeveel tijd ben je dan niet kwijt om alles opnieuw te moeten doen?
Eén event is al groot genoeg om met meerderen te moeten doen. En toch is het altijd één persoon die de taak inplant en zich er (mentaal) mee bezig is. Ik denk maar aan een dokters afspraak waarbij je de auto moet nemen en je op tijd daar moet zijn en je moet misschien nog een mondmasker meenemen. Wat 1 simpele afspraak lijkt, moet je al minstens 3 dingen gedaan hebben én dan moet je er nog aan denken dat je jouw EID meeneemt en je auto vol getankt moet zijn.