Als trouwe hondenmama ben ik ook in die val gelopen. Je bent verkocht aan een nieuwe puppy en dan zie je al die leuke spulletjes en blijf daar dan eens vanaf he. Als je dan ook nog iemand bent die houdt van feestjes, een puppy shower, of verjaardagsfeestjes voor je hond dan is het al helemaal om zeep.
Mijn honden zijn mijn kinderen, zo zeg ik dat altijd. Als iemand me vraagt of ik kinderen heb, dan zeg ik standaard ja, maar met vier pootjes. Ze snappen onmiddellijk wat ik bedoel. Ik wil ook niet dat ze iets te kort hebben, maar met speelgoed en dergelijke, verwen ik hen niet meer langer.
Want heel eerlijk, er blijft behalve hun bench, niet veel meer van over van wat ik ze indertijd gekocht heb. Ik ben van mening, speelgoed kopen mag, maar enkel:
- als het je geen pijn aan de oren doet (want dan gooi je het van miserie in de vuilbak)
- als je er zelf mee wilt spelen (want hondjes willen niks liever dan dat je met hen speelt)
- als het onderhoudsvriendelijk is (betekent: wasmachinebestendig), je wilt je trouwe viervoeter een proper speelgoedje geven. Zeker als je een tuin hebt waar ze in kunnen ravotten, of ergens anders. Vuil wordt zo’n speelgoedje toch.
- als het niet te veel plek in je huis opneemt (want dan ben je nog huismama om hun troep op te ruimen, mocht je willen poetsen)
We houden allemaal van verwennerij
Maar soms bezorgt je het meer miserie dan wat anders. Een hond is niet een tijdelijk iets. Het is als een kind, die minstens 10 jaren bij je blijft (als je geluk hebt). De bruine is ondertussen 10 jaren oud, heeft epilepsie en is echt een tamme Shiba geworden. Hij meent nog altijd dat hij een pup is, neemt geen instructies zomaar aan, en bromt erop los. Als je denkt rustig tv te kunnen kijken, vergeet het maar. Hij likt je tenen af, bromt de hele tijd, en is constant op zoek naar eten. Nochtans krijgt hij genoeg, maar hij vindt van niet.
De zwarte, is ondertussen 9 jaren oud. Geen ziektes voor het moment, maar had voorheen best wel wat last van aambeien. Hij heeft zijn knuffelmomenten, maar is een waakhond ten top, ten groot genoegen van de buren. En hij ligt meer in zijn bench te vertoeven, omdat hem schrik heeft van onze kleine en jongste witte Shiba.
Dit scheetje is ondertussen ook al twee jaren geworden, en is gek van balletjes. Als je er maar mee speelt, dan is ze gelukkig. Aandacht is het enige dat telt, wandelingen doet je haar geen plezier mee. Ze vertoeft nog liever onder de zetel voordat je uit de deur bent, en als je terug thuis komt dan ligt ze al op je te wachten op het deken in de zetel. Voor de rest wil ze spelen. En oh ja, een snoepje.
Voor de witte heb ik allerlei piepspeelgoed gekregen van vrienden, én familie. Maar twee balletjes die ik nog had liggen in mijn zwarte Shiba’s bench, daar speelt ze het liefst mee. Want ze kan het overal meenemen, én ik speel ermee.
Wat heeft jouw hond echt nodig?
Honden verschillen dus niet veel ten opzichte van kinderen, maar eigenlijk ook helemaal niet ten opzichte van mensen. Alles wat je vindt voor honden zijn zo gemaakt om hen te plezieren, maar als je eerlijk bent, wat doen ze allemaal? Ze willen dat je met hen speelt. Mijn hondjes willen aandacht, de tijd doormaken met jou. Ze geven niet om alles wat ze krijgen, ze spelen vaak toch maar met één van de items die in de buurt liggen, als dat hun favoriete speeltje is. Of nog beter met jou.
Geregeld dat ik in huis rondloop, meer bepaald tijdens het kookmoment dat er een balletje aan mijn voeten ligt. Omdat de jongste meent, dat ik tijd heb. Ik ben niet bezig achter de computer, ik ben niet bezig met mijn gsm. Of ik heb de tv niet aanstaan (ook al moet ik dan ook wel met haar spelen of minstens tien keren mijn serie op pauze zetten omdat ze met zijn allen buiten willen gaan). Of ik ben niet weg zonder haar.
Er is genoeg in mijn huis, meer bepaald drie Shiba’s die één per één om aandacht komen vragen; Enfin, soms wel twee tegelijkertijd. Eén aan weerszijde van me in de zetel. En dan spreek ik nog niet van mijn man, die ergens ook rondloopt in datzelfde huis.
Als ik elk van hun ga verwennen met spullen (kleding, speelgoed, enz.) dan ben ik nog meer tijd kwijt van mijn dag. En daar gaat mijn voorkeur niet naar uit. Ik vind mijn leven al druk genoeg, buiten mijn schrijfwerk, het dagelijkse huishouden die ik nog steeds zelf onder handen neem, heb ik genoegen met hetgeen ik in huis heb. En daar hoeft echt niets meer bij te komen.
Ilse
